Στα χέρια των εργαζομένων του,κατάστημα της Applebee's

Οι συνεταιριστικές επιχειρίσεις αποτελούν μία πρόκληση για τους εργαζόμενος μέσα σε ένα περιβάλλον πλήρης οικονομικής βαρβαρότητας, οι δυσκολίες φυσικά είναι μεγάλες, μιας και απαιτείται η πλήρη χειραφέτηση και συνεργασία όλων των εργαζομένων και στο πεδίο την παραγωγής, αλλά κυρίως στο πεδίο της οργάνωσης και του σχεδιασμού. ωστόσο τέτιου είδους επιχειρήσεις έχουν πολύ αξιόλογα αποτέλεσμα, κάτι που αποτελεί ένα ενθαρρυντικό στοιχείο για κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να αντισταθεί απέναντι στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και προσπαθεί να προβάλει πάνω από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων την αλληλοβοήθεια της αλληλέγγυας οικονομίας.
Τα παραδείγματα επιτυχημένων συνεταιριστικών επιχειρήσεων σε όλο τον κόσμο είναι πολλά, μερικές από αυτές έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία που κατάφεραν να επεκταθούν και σε άλλες χώρες, ενώ άλλες συντηρούν ολόκληρες περιοχές με χιλιάδες κατοίκους αλλά και αυτόνομες κοινότητες.

Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει και στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια αναπτύσσετε ο κλάδος των συνεταιριστικών επιχειρήσεων (εκ των οποίων οι περισσότερες είναι κολεκτίβες) στα αστικά κυρίως κέντρα της χώρας. Κάτι αντίστοιχο πραγματοποιήθηκε και με τους εργαζομένους της εταιρίας  Applebee's οι οποίοι μετά από πολλούς μήνες εργοδοτικού εμπαιγμού, εκβιασμών και χλεύης βρέθηκαν άνεργοι έπειτα απο το κλείσιμο της επιχείρησης που δούλευαν, έτσι έχοντας μήνες να πληρωθούν έστω και τον άθλιο σημερινό βασικό μισθό και με την ορατή απειλή της απώλειας των δεδουλευμένων τους αλλά και της αποζημίωσης, αποφάσισαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, κάνοντας κατάληψη στον πρότινος εργασιακό τους χώρα και αναλαμβάνοντας μόνοι τους την πλήρη λειτουργία της επιχείρησης.
Αυτή εδώ είναι η ανακοίνωση που εξέδωσαν, από εδώ να θα ήθελα να ευχηθώ καλό κουράγιο και μακάρι να τελεσφορήσει και αυτή προσπάθεια.


  Αναγκαστήκαμε να προβούμε σε επίσχεση εργασίας μετά από δύο μήνες απλήρωτοι, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία του εργοδότη σε όποιες κινήσεις ή προτάσεις κάναμε για να λυθεί το πρόβλημα της μισθοδοσίας ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντά μας αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του καταστήματος.

Το μήνα Δεκέμβριο έγινε η πρώτη καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, όπως και τον Απρίλιο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Εισπράξαμε εμπαιγμό, ψέματα και ειρωνεία από τη διοίκηση της εταιρίας. Στη συνέχεια προβήκαμε σε κινητοποιήσεις έξω από το κατάστημα και συμμετείχαμε στις Γενικές Απεργίες στις 15, 28 και 29 Ιούνη. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία συνεχίστηκαν και σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με την γενική διευθύντρια της εταιρίας, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μονίμως ανασφαλείς για το μέλλον της επιχείρησης και κατ' επέκταση των θέσεων εργασίας μας (εργαζόμαστε στο κατάστημα στη λεωφόρο Νίκης 15 άτομα και συνολικά στην εταιρία 150).

Στις 15/7 πριν ξεκινήσει η πρωινή βάρδια μας ενημέρωσαν τηλεφωνικά πως η εταιρεία έκλεισε!Στην επιθεώρηση η εργοδοσία δήλωσε πως δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτα από δεδουλευμένα, αποζημιώσεις κτλ. Δηλαδή μετά από χρόνια ξεζούμισμα με ελαστικές σχέσεις εργασίας, μας πετάνε απλήρωτους στο δρόμο, αφού μάζεψαν από τον ιδρώτα μας αρκετά εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Στο δρόμο των συναδέλφων σε Banquet, Πονηρά Μεζεδάκια, Καφεναί κ.α, και των «αγανακτισμένων» στις πλατείες όλης της χώρας, θα αγωνιστούμε για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας και τις ζωές μας.

Ενάντια στην εργοδοτική κοροϊδία, καταλάβαμε το χώρο εργασίας μας για να μην πάρει τίποτα ο εργοδότης μέχρι να πληρωθούμε. Αποφασίσαμε να αυτοδιαχειριστούμε οι εργαζόμενοι το μαγαζί ώστε να μπορέσουμε οικονομικά να συντηρήσουμε τις οικογένειές μας.

Από Δευτέρα 18/7 σερβίρουμε το πρωί καφέδες-ροφήματα και βράδυ μετά τις 8μμ θα λειτουργεί κουζίνα. Όλα σε οικονομικές τιμές, για την οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων.Καλούμε όλους εσάς να στηρίξετε έμπρακτα την προσπάθειά μας.

Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων των εργαζομένων και της νεολαίας στο δίκαιο αγώνα μας. Να μην χαθούν οι θέσεις εργασίας. Να καταβληθούν οι μισθοί μας άμεσα.

Οι εργαζόμενοι της Εταιρείας«applebee's» στη Λ. Νίκης (45)  

http://applebeessquat.blogspot.com/

μερικά ενδιαφέροντα κείμενα

Η «υπερήφανη, ισχυρή Ελλάδα»

Η οικονομική ανάπτυξη της δεκαετίας του 1990 είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο στην ΟΝΕ και την Ε.Ε., πράγμα που επέτρεψε στο ελληνικό κεφάλαιο να διεισδύσει στα Βαλκάνια, να ισχυροποιήσει τη θέση του στον αραβικό κόσμο. Γενικότερα να χρησιμοποιήσει τη θέση του στα «μεγάλα σαλόνια» του δυτικού ιμπεριαλισμού (την Ε.Ε.) σαν εκβιαστικά χαρτιά απέναντι στις γειτονικές χώρες.

Τη δεκαετία του 1990 είχαμε μια ουσιαστική αλλαγή στα εθνικά ιδεολογήματα ως αποτέλεσμα της μεταβολής των διεθνών συσχετισμών αλλά και των επιτυχιών των ελλήνων καπιταλιστών που περιγράψαμε προηγούμενα.

Η «πολύπλευρη» εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου απαιτούσε την ύπαρξη ενός αντίπαλου δέους (των χωρών του κρατικού καπιταλισμού) πράγμα που έπαψε να υπάρχει τη δεκαετία του 1990. Ωστόσο το πιο σημαντικό ήταν ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είχε επιτύχει τους στόχους του. Το σλόγκαν της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη δεν ήταν ένα κενό περιεχομένου σύνθημα. Εξέφραζε, όλες τις επιτυχίες του ελληνικού καπιταλισμού στο πέρασμα του χρόνου από το 1974. Ένα από τα σπουδαία χαρακτηριστικά της μεγάλης οικονομικής αλλαγής που είχε γίνει όλες τις προηγούμενες δεκαετίες (και που οδήγησε τον ελληνικό καπιταλισμό στην 26^η θέση στην παγκόσμια κατάταξη[18]) ήταν η μετατροπή της Ελλάδας από χώρα εξαγωγής μεταναστών σε χώρα εισαγωγής μεταναστών. Ένα μεγάλο μέρος της «ισχυρής Ελλάδας» κυριολεκτικά χτίστηκε πάνω στο αίμα και τη στυγνή εκμετάλλευση από το ελληνικό κεφάλαιο της εργασίας Αλβανών, αρχικά, και μετά μεταναστών απ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Επιστέγασμα των οικονομικών και πολιτικών επιτυχιών απετέλεσε ο «εθνικός στόχος» της συμμέτοχης στην ΟΝΕ και το ευρώ. Η επιτυχία αυτού του στόχου έδινε αυτοπεποίθηση στην άρχουσα τάξη ότι πλέον ο ελληνικός καπιταλισμός συγκαταλεγόταν στο κλαμπ των μεγάλων δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών ως ισότιμος εταίρος. Αυτός ήταν ο λόγος που μετέτρεπε την ιδεολογική προπαγάνδα «να μην χάσουμε το ευρωπαϊκό τρένο» στην αιχμή του δόρατος για μια «νέα συναίνεση» των υποτελών τάξεων στα αστικά συμφέροντα.

Χρειαζόταν, λοιπόν, μια μετατόπιση στο επίπεδο της ιδεολογίας για να εκφραστεί η νέα θέση και αυτοπεποίθηση της ελληνικής άρχουσας τάξης. Αυτή την ανάγκη ερχόταν να καλύψει η «ισχυρή Ελλάδα».

Πράγματι, ολοένα και περισσότερο και η ίδια η κομματική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ αισθανόταν αποκομμένη από το «ηρωικό»(;) παρελθόν του κόμματος. Τα ιδεολογήματα της «φτωχής πλην τίμιας Ελλάδας» φαίνονταν παρωχημένα, εκτός χρόνου και τόπου. Ακόμα και τα τελευταία ίχνη του «διπλωματικού ριζοσπαστισμού» της Ανδρεϊκής περιόδου εξαφανίζονταν. Οι σχέσεις με τους σιωνιστές του Ισραήλ ολοένα και πύκνωναν. Ελληνικά εκστρατευτικά σώματα άρχισαν να συμμετέχουν σε όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, την ίδια στιγμή βέβαια που οι βάσεις στην χώρα χρησιμοποιούνται ανεμπόδιστα για βομβαρδισμούς εναντίον αμάχων.

Δεν επρόκειτο (και ούτε πρόκειται βέβαια) για κανενός είδους «υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό» (πράγμα που άλλωστε γινόταν ολοένα και πιο καθαρό σε μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς τη δεκαετία του 1990). Οι έλληνες καπιταλιστές συμμετέχοντας στο κλαμπ των ισχυρών καπιταλισμών δεν είχαν κανένα λόγο να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους «συνέταιρους» τους. Το Ισραήλ, για παράδειγμα, είναι ο κύριος (ένοπλος) θεματοφύλακας της ιμπεριαλιστικής ειρήνης των μεγάλων δυτικών δυνάμεων στην περιοχή. Ο ελληνικός καπιταλισμός έπρεπε να προσαρμόσει τις σχέσεις του με τους σιωνιστές αναλόγως. Η «χρησιμότητα» των Παλαιστινίων για τον ελληνικό καπιταλισμό ήταν μιας άλλης, προηγούμενης περιόδου. «Αποστολή εξετελέσθη», τώρα μπορούσαν να τους ξεπουλήσουν και αυτούς χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλωστε και τα ίδια τα διεφθαρμένα καθεστώτα του αραβικού κόσμου (με τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν τις καλύτερες των σχέσεων) είχαν ξεπουλήσει τα πάντα στο δυτικό ιμπεριαλισμό.

Υπό το πρίσμα των εξελίξεων των τελευταίων 20 σχεδόν χρόνων, θα πρέπει να δούμε και την τωρινή απαγόρευση του απόπλου του στόλου για τη Γάζα. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή και γενικότερα στον αραβικό κόσμο είναι σήμερα εκρηκτική. Ένα κύμα ριζοσπαστισμού σαρώνει την περιοχή, πράγμα που θέτει σε αμφισβήτηση τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Σε ένα τέτοιο κλίμα η ελληνική κυβέρνηση και οι Έλληνες καπιταλιστές δεν έχουν τίποτα το κοινό με τους αγώνες των Παλαιστινίων και των ακτιβιστών-συμπαραστατών. Αντίθετα, τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα.

Τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου είναι δεμένα με τη μοίρα των διεφθαρμένων αραβικών καθεστώτων πού σήμερα τρίζουν. Η ανατροπή του Μουμπάρακ άνοιξε τα σύνορα της Αιγύπτου με τη Γάζα (που ήταν ερμητικά κλειστά από το καθεστώς που ανετράπη). Αυτό έδωσε φτερά στο Παλαιστινιακό κίνημα, που ως γνωστό, αποτελεί την εμπροσθοφυλακή του αραβικού ριζοσπαστισμού. Το γεγονός αυτό, με τη σειρά του, κινητοποίησε το δυτικό ιμπεριαλισμό (που μέρος του αποτελεί και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός) για να τεθούν αναχώματα στα κινήματα που συγκλονίζουν τον αραβικό κόσμο. Μέρος αυτής της στρατηγικής είναι η επέμβαση στη Λιβύη -στην οποία συμμετέχει και ο ελληνικός καπιταλισμός με τις βάσεις και με τον ελληνικό πολεμικό στόλο. Μέρος της ίδιας στρατηγικής είναι και η απαγόρευση του απόπλου του στόλου των ακτιβιστών προς τη Γάζα. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα:

Τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού είναι δεμένα με αυτά του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή και επομένως και με την κυβέρνηση των σιωνιστών του Ισραήλ.

Η οικονομική κρίση και τα νέα διακυβεύματα

Ωστόσο, σήμερα βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετική συγκυρία από τη δεκαετία του 1990, που ο ελληνικός καπιταλισμός είχε αυξανόμενη αυτοπεποίθηση. Από την «ισχυρή Ελλάδα» περάσαμε στον σημερινό «προβληματικό» ελληνικό καπιταλισμό που κινδυνεύει με «περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας» του. Πως συνέβη αυτή η… μετάβαση;

Για κάποιους στην Αριστερά, απλά, η οικονομική ανάπτυξη της προηγούμενης 15ετίας ήταν ψευδής. Ωστόσο η 26^η θέση στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο κάθε άλλο παρά ψευδής είναι. Μια δεκαπενταετία συνεχούς ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να είναι ψευδής. Αν ήταν έτσι, τότε κάθε περίοδος οικονομικής ανάπτυξης θα ήταν «ψευδής» για όλες τις καπιταλιστικές χώρες (και όχι μόνο για την Ελλάδα) γιατί πάντοτε ακολουθούνται από περιόδους μικρής ή μεγάλης ύφεσης και κρίσης.

Στον καπιταλισμό οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη θυμίζουν κινούμενη άμμο. Οι χτεσινοί νικητές γρήγορα μπορεί να μετατραπούν στους σημερινούς ηττημένους. Οι οικονομικοί και πολιτικοί ανταγωνισμοί δημιουργούν συνεχείς ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, στην ιεραρχία μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ιστορικές στιγμές που κάποιος εθνικός καπιταλισμός κινδυνεύει να υποβαθμιστεί στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αυτή είναι αδιαμφισβήτητα η περίπτωση του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα. Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις καπιταλιστικής ανάπτυξης, και στην περίπτωση του ελληνικού καπιταλισμού η οικονομική ανάπτυξη συνοδεύτηκε από τεράστιες ανισορροπίες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-8, οδήγησαν στην κρίση του ελληνικού καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα. Και ασφαλώς η κρίση δεν είναι απλά οικονομική αλλά πολιτική και θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στην ιεραρχία του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης εμφανίζεται γυμνή η ουσία των σχέσεων μεταξύ καπιταλιστικών χωρών. Οι σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστών είναι πάντοτε σχέσεις λυκοφιλίας. Η κρίση για τον έναν εθνικό καπιταλισμό αποτελεί ευκαιρία για έναν άλλον όχι απλά να τον προσπεράσει σε ανταγωνιστικότητα, αλλά και για να οικειοποιηθεί περιουσιακά στοιχεία του ανταγωνιστή.

Μια οικονομική κρίση σε έναν καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό λειτουργεί «εξυγιαντικά» για το σύστημα συνολικά: προκαλεί την πτώχευση κάποιων καπιταλιστών, οι οποίοι πετάγονται εκτός καπιταλιστικής αγοράς, οι επιχειρήσεις και τα πάγια στοιχεία τους υποτιμούνται και οι ανταγωνιστές τους τα καρπώνονται αγοράζοντάς τα κάτω του κόστους. Με αυτόν τον τρόπο (της «δημιουργικής καταστροφής») μεγαλώνει η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και επομένως και η (οικονομική) αποδοτικότητα των κεφαλαίων που επιβιώνουν της κρίσης.

Αντίστοιχη όμως διαδικασία στον διεθνή ανταγωνισμό, μπορεί να οδηγήσει τμήματα του εθνικού κεφαλαίου μια καπιταλιστικής χώρας να εξαγοραστούν από τους ανταγωνιστές μια άλλης καπιταλιστικής χώρας. Πράγμα που ολοφάνερα κινδυνεύει να πάθει ο ελληνικός καπιταλισμός από τους «συνεταίρους» του στην Ε.Ε. Τα όποια ιδεολογήματα για «ευρωπαϊκή οικογένεια» δεν μπορούν να αποκρύψουν τον λυσσαλέο ανταγωνισμό που υποβόσκει στο ευρωπαϊκό εγχείρημα των καπιταλιστών.

Σε δυο πράγματα συμπυκνώνεται αυτός ο κίνδυνος για τον ελληνικό καπιταλισμός.

Πρώτον, στο ελληνικό δημόσιο χρέος.

Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους είναι εκφρασμένο σε ευρώ. Το δίκαιο που διέπει τις δανειακές συμβάσεις ενός κράτους είναι εξαιρετικά σημαντικό:

«[…] όταν το κράτος καταφέρει να υπογράψει δανειακές συμβάσεις που διέπονται από το δικό του δίκαιο, αποκτά ένα πα­νίσχυρο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών του, καθώς μπορεί, σε οποιαδήποτε κρίσιμη χρονική στιγμή, να τροποποιήσει όχι τις ίδιες τις συμβάσεις αλλά τον αναγκαστικό νόμο που τις καθορίζει, έτσι ώστε να επιτύχει μια de facto διαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς στην ουσία οι δανειστές να μπορούν να αμυνθούν νομικά. Το αγ­γλικό δίκαιο είναι αυτό που ευνοεί περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο τους δανειστές στην περίπτωση κρατικής πτώχευσης, ενώ το γαλλικό είναι ένα από τα πλέον «φιλικά» για το δανειολήπτη».[19]

Μέχρι πρόσφατα, πάνω από το 90% του ελληνικού χρέους καθοριζόταν νομικά από το ελληνικό δίκαιο:

«[…]«σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους της, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ελλάδας [ήταν] μακράν το γε­γονός πως τόσο μεγάλο ποσοστό αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Σε καμία άλλη περίπτωση στη σύγχρονη οικονομική ιστο­ρία δεν υπήρξε χώρα που να μπορούσε να επηρεάσει αποφασι­στικά μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, με το να τροποποιήσει μερικά νομικά χαρακτηριστικά που διέπουν τη συ­ντριπτική πλειονότητα των εργαλείων με τα οποία αυτό έχει εκδοθεί».[20]

Ωστόσο, το πλεονέκτημα αυτό χάθηκε από τον ελληνικό καπιταλισμό κάτω από την πίεση των ανταγωνιστών του στην Ε.Ε. που άρπαξαν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται (λόγω της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού) να υφαρπάξουν σε χαμηλές τιμές περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου αλλά και των Ελλήνων καπιταλιστών. Η οικονομική κρίση:

«[…] οδή­γησε την Ελλάδα στην υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευ­κόλυνσης με Χώρες της ΕΕ και στο Διακανονισμό Χρηματοδότη­σης Άμεσης Ετοιμότητας του ΔΝΤ, δημιουργώντας την πολυπό­θητη νομοθεσία που εξασφάλισε τα εξής:

α) Την απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το «τοξικό» ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.

β) Την αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας ένα μοναδικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.

γ) Την επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου, ακυρώνοντας το δεύτερο εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.

δ) Την εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυ­νατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς».[21]

Δεύτερον, η οικονομική κρίση είναι πλέον τέτοιας έκτασης που οι Έλληνες καπιταλιστές κινδυνεύουν να χάσουν μαζί με τα «ασημικά του σπιτιού» και το ίδιο το «ταμείο»: τις ίδιες τις τράπεζες τους:

«Η ευπάθεια των ελληνικών τραπεζών, ακόμα και στην περίπτωση που η χώρα μας λάβει τελικά το νέο πακέτο βοήθειας, είναι κοινός τόπος. Οι τράπεζες είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν ακόμη και πρόβλημα ύπαρξης, μετά την ανακοίνωση της Standard & Poor’s ότι το σχέδιο για μετακύλιση (rollover) του ελληνικού χρέους ενδεχομένως να οδηγήσει την Ελλάδα σε επιλεκτική χρεοκοπία. Η έκθεση των ελληνικών τραπεζών σε κρατικά ομόλογα κυμαίνεται από το 72% της Marfin Popular Bank και φτάνει στο 218% της Εθνικής Τράπεζας. Ήδη υπάρχει πρόβλημα κεφαλαιακής επάρκειας, ενώ η μεγαλύτερη άμεση πρόκληση είναι η ρευστότητα».[22]

Ακόμα πιο αποκαλυπτικά, σύμφωνα με την εφημερίδα «Κεφάλαιο», με το μνημόνιο ΙΙ:

«Οι εντολές της τρόικας προς τις ελληνικές τράπεζες έχουν ως εξής:

• Απαγορεύεται το βέτο του κρατικού επιτρόπου για εξαγορές από ξένους

• Απαιτείται νόμος για την εκκαθάριση των τραπεζών που δεν μπορούν να σωθούν

• Μόνο οι βιώσιμες τράπεζες στο ταμείο σωτηρίας

• Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου άμεσα ή συγχωνεύσεις

• Σαρωτικός επανέλεγχος σε όλα τα δάνεια».[23]

Εθνική ή ταξική απάντηση στην κρίση;

Ιδού λοιπόν ο λόγος για την υποτονική αντίδραση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ στη δήλωση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ότι η «κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί δραστικά».[24] Οι Έλληνες καπιταλιστές έχουν σημάνει ταξικό συναγερμό: Κινδυνεύουν άμεσα να υποστούν υποβάθμιση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Όλα τα αστικά κόμματα πρέπει να συστρατευτούν για τη σωτηρία των Ελλήνων καπιταλιστών, αποτρέποντας τα χειρότερα. Τα βάρη να τα υποστεί ο κόσμος της εργασίας για να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου και να αντιμετωπισθεί με επιτυχία η πίεση που δέχονται οι Έλληνες καπιταλιστές από τους ανταγωνιστές-«συνέταιρους» τους στην Ε.Ε. Αλλά,δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό: η κατάσταση πλέον έχει φτάσει σε τέτοιο κρίσιμο σημείο για τους Έλληνες καπιταλιστές που απαιτείται μια συνολικότερη αναδιάρθρωση των ταξικών σχέσεων: θα πρέπει να χτυπηθούν και κομμάτια της μικρομεσαίας αστικής τάξης για να αυξηθεί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου («ελεύθεροι επαγγελματίες», άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων), να περιοριστεί η «φορολογική ασυλία» που παρείχε η αστική τάξη στα σύμμαχά της μικροαστικά στρώματα.

Πρόκειται, προφανώς, για μια διαδικασία με αρκετούς κινδύνους για την άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό το λόγο πιέζουν τόσο η ελληνική άρχουσα τάξη όσο και οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. για συναίνεση μεταξύ των αστικών κομμάτων.

Σε αυτή την ταξική μάχη του ελληνικού κεφαλαίου επιστρατεύουν ακόμα και τη δήλωση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προς (ιδεολογικό) όφελός τους: ναι πράγματι «κινδυνεύουμε να χάσουμε μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας». Επομένως, για να «σωθεί η Πατρίς», όλα τα αστικά κόμματα σε έναν «μεγάλο συνασπισμό».

Η κρίση που αντιμετωπίζει ο ελληνικός καπιταλισμός είναι τέτοιας έκτασης που χρειάζεται μια νέα αναπροσαρμογή και η «εθνική μυθολογία». Ενδεχομένως να (ξανα)επιστρέψουμε στο «ανάδελφο έθνος», «τη μικρή χώρα περικυκλωμένη από εχθρούς» ή έναν συνδυασμό όλων των κατά καιρούς εθνικών ιδεολογημάτων.

Ανακύπτει ασφαλώς ένα κρίσιμο ερώτημα:

Θα πρέπει ο κόσμος της εργασίας και η Αριστερά να συστρατευτεί σε έναν «εθνικό αγώνα»;

Μέχρι στιγμής η Αριστερά έχει αποφύγει αυτόν τον κίνδυνο -ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, ιστορικά, είναι επιρρεπής σε «εθνικούς αγώνες».

Η ιδεολογική στρατηγική των Ελλήνων καπιταλιστών είναι διαφανής. Εμφανίζουν τη δική τους κρίση ως «εθνική» για να συγκαλύψουν την ταξική επίθεση που έχουν εξαπόλυση κατά των εργαζομένων (αλλά και σε τμήματα των μικροαστών). Αυτό φαίνεται και στην αμφισημία ως προς τις δηλώσεις του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Από τη μια η κυβέρνηση τις αποκηρύσσει και δηλώνει ότι δεν τίθεται κανένα ζήτημα «επιτρόπων» της Τρόικας στα υπουργεία, αλλά απλών «συμβούλων, τεχνοκρατών». Από την άλλη ο αντιπρόεδρος Ε. Βενιζέλος δηλώνει ότι ο Γιούνκερ είναι «Μεγάλος Φιλέλληνας».[25] Που μεταφράζεται σε θετική αντιμετώπιση των δηλώσεων, δηλαδή ότι τα μέτρα που προτείνει η Ε.Ε. (ανελέητα νεοφιλελεύθερα και καταστροφικά για τους εργαζόμενους) είναι τα μόνα μέτρα που μπορούν να «διασώσουν την Ελλάδα».

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να συστρατευτεί σε «εθνικούς αγώνες». Οποτεδήποτε, το «εθνικό» κυριάρχησε επί του ταξικού, οι εργαζόμενοι συντρίφτηκαν (η ιστορία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι η πιο τρανή απόδειξη αυτής της αλήθειας).

Σε έναν κόσμο που το κεφάλαιο είναι διεθνοποιημένο, κάθε πραγματικά αποτελεσματική πολιτική προς όφελος του κόσμου της εργασίας πρέπει αναπόφευκτα να είναι προσανατολισμένη και προς το διεθνές περιβάλλον στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη της εργατικής τάξης. Οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν σήμερα μια τεράστια, χρυσή ευκαιρία να μετατρέψουν την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Είναι πλέον ξεκάθαρο και στον ελάχιστα ενημερωμένο για τη διάσταση της παγκόσμιας οικονομική κρίσης, ότι ο μεγάλος φόβος, όχι μόνο για τους καπιταλιστές της ευρωζώνης, αλλά και για τους καπιταλιστές ολόκληρου του κόσμου, είναι μήπως η Ελλάδα αποτελέσει τη νέα Lehman Brothers (η κατάρρευση της οποίας το 2008 πυροδότησε τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση).

Μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τους εφιάλτες τους! Αρνούμενοι να υποστούμε τις θυσίες που απαιτούνται για να ανακάμψει το ελληνικό κεφάλαιο, ανοίγουμε ταυτόχρονα την προοπτική μιας πανευρωπαϊκής κρίσης που θα αποδεσμεύσει τις δυνάμεις της εργασίας σε ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο για μια άλλη προοπτική. Δεν πρόκειται για μια ελπίδα-ουτοπία κάποιων αριστερών. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές τρέμουν μια τέτοια πιθανότητα, επομένως τη θεωρούν ρεαλιστική. Όπως έχει δηλώσει ο Μπαράκ Ομπάμα:

«Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, όπως είπε, η χώρα του θα συνεργαστεί στις προσπάθειες για την επίλυση των ελληνικών προβλημάτων, μέσα και από τη συμμετοχή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Προειδοποίησε μάλιστα με καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία αν υπάρξει στην Ευρωζώνη ένα «ανεξέλεγκτο σπιράλ» και χρεοκοπία σε κάποιο κράτος. “Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι όλες οι καλές ιδέες θα μπουν στο τραπέζι”, είπε».[26]

Έξοδος από Ε.Ε. και ευρώ

Ωστόσο, οι αμυντικοί αγώνες ενάντια στα μέτρα, όσο σημαντικοί και αν είναι, δεν επαρκούν από μόνοι τους. Όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί ιστορικά, η άρχουσα τάξη ποντάρει στα εξής απλά γεγονότα: στην «οικονομική αναγκαιότητα», στην κόπωση δηλαδή των εργαζομένων από τη στιγμή που οι απεργιακοί αγώνες οδηγούν σε χάσιμο μεροκάματων και μάλιστα σε μια εποχή που έχουν υποστεί δραστικές μειώσεις μισθών και ημερομισθίων. Επιπλέον, την κόπωση αυτή ενισχύει αποφασιστικά η έλλειψη εναλλακτικής προοπτικής για τον κόσμο της εργασίας. Τα φόβητρα της «οικονομικής χρεωκοπίας», της «επιστροφής στη δραχμή», στην «πείνα και την εξαθλίωση» που «θα επιφέρει η έξοδος από την Ε.Ε. και το ευρώ» δεν αποτελούν απλά ιδεολογήματα. Η οικονομική κρίση είναι τόσο μεγάλη, που ούτε για τον κόσμο της εργασίας υπάρχουν αυτονόητες εναλλακτικές λύσεις οι οποίες να μην εγκυμονούν κινδύνους για το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Όσο δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα της συγκυρίας από την πλευρά της Αριστεράς, η άρχουσα τάξη μπορεί αποτελεσματικά να προβάλει το «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Η κυβέρνηση, λοιπόν, μπορεί να «γαντζωθεί» στην εξουσία (άλλωστε τη βοηθά προς αυτό και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση) και να περιμένει να «εξατμισθεί» το κίνημα. Ιστορικά μια τέτοια στρατηγική φαίνεται αποτελεσματική. Στις 15 Ιούνη η κυβέρνηση παρέπαιε κάτω από την πίεση του κινήματος και ο Παπανδρέου αποδεχόταν πρόταση του Σαμαρά για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με τη ΝΔ χωρίς τον ίδιο για πρωθυπουργό.[27] Ωστόσο, τις επόμενες μέρες η στρατηγική του «γαντζώματος» στην εξουσία με τη νέα κυβέρνηση ΓΑΠ-Βενιζέλου κυριάρχησε.

Επομένως, για να υπάρξει μια νέα κοινωνική συμμαχία μεταξύ του κόσμου της εργασίας και των μικροαστικών στρωμάτων που αποτελεσματικά να αντιμετωπίζει την κυβερνητική πολιτική, ενώ ταυτόχρονα θα ανοίγει την προοπτική για μια σοσιαλιστική διέξοδο, απαιτείται απαραίτητα η επεξεργασία μιας στρατηγικής διεξόδου από την οικονομική και πολιτική κρίση που να είναι ρεαλιστικά πειστική.

Κεντρικό θέμα για μια νικηφόρα στρατηγική για τον κόσμο της εργασίας, αποτελεί το ζήτημα της Ε.Ε.. Θα ισχυριστώ πολύ καθαρά το εξής:

Όποιος πολιτικός χώρος στην Αριστερά δεν θέτει επί τάπητος σαν κεντρικό ζήτημα τη ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ δεν προσφέρει κανενός είδους διέξοδο για τους εργαζόμενους.

Η αντίρρηση ενός τμήματος της Αριστεράς για έξοδο από Ε.Ε. και ευρώ είναι ότι μια τέτοια πρόταση είναι «εθνοκεντρική», αναζητά τη λύση προς ρεφορμιστικές λογικές «εθνικής οικονομίας» και «αριστερής κυβέρνησης» με κεϋνσιανό πρόγραμμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές από τις απόψεις για έξοδο από το ευρώ έχουν αυτό τον πολιτικό προσανατολισμό. Ωστόσο και οι απόψεις που δεν θίγουν το ζήτημα της εξόδου από την Ε.Ε. έχουν το πρόβλημα του εγκλωβισμού σε «θεσμική αντιπολίτευση» (αυτό αφορά ιδιαίτερα τον ΣΥΝ).

Σε κάθε περίπτωση…

Το γεγονός ότι, όπως αναφέραμε παραπάνω, «κάθε πραγματικά αποτελεσματική πολιτική προς όφελος του κόσμου της εργασίας πρέπει αναπόφευκτα να είναι προσανατολισμένη και προς το διεθνές περιβάλλον», δεν μπορεί να σημαίνει ότι οποιαδήποτε ριζοσπαστική (ή επαναστατική) λύση για τους εργαζόμενους θα να γίνει ταυτόχρονα σε παγκόσμια κλίμακα. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ουτοπικό. Οι εξεγέρσεις (και οι επαναστάσεις) ξεκινούν σε εθνικό επίπεδο, στον «αδύναμο κρίκο». Το θέμα με όσους δεν θέτουν ζήτημα Ε.Ε. και ευρώ είναι ότι μεταθέτουν το πρόβλημα σε ένα αόριστο μέλλον, όπου όλα θα λυθούν σε «ευρωπαϊκό επίπεδο». Αυτό είναι που καθιστά την πολιτική τους πρόταση «θεσμική», επί της ουσίας ρεφορμιστική πολιτική.

Σήμερα, έχει γίνει πλέον προφανές ότι, η Ε.Ε. έχει μετατραπεί στο προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού. Η ίδια η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης είναι η εγγύηση για τη συνέχιση των ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών. Πράγμα που φαίνεται ανάγλυφα στο κοινό νόμισμα. Ένα «σκληρό» νόμισμα, το ευρώ, που ευνοεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο των κρατών-μελών και καταδικάζει τους εργαζόμενους της Ε.Ε. σε μόνιμη λιτότητα.

Και όχι μόνο αυτά. Η Ε.Ε. είναι σήμερα η ενσάρκωση των πλέον αντιδημοκρατικών ουτοπιών του κεφαλαίου. Πρόκειται για μια λυκοφιλία μεταξύ των πιο ισχυρών καπιταλισμών του πλανήτη που λειτουργεί με εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,το μόνο άμεσα εκλεγμένο όργανο της Ε.Ε., δεν μπορεί να εισηγηθεί καν κάποια νέα νομοθεσία -αυτό αποτελεί προνόμιο μόνο των ηγετών των κρατών μελών ή των συμβουλίων των υπουργών (που συνεδριάζουν πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες). Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η συμμετοχή των ψηφοφόρων στα κράτη-μέλη στις εκλογές για την Ευρωβουλή έχει καταποντιστεί, με τη συμμετοχή να φθάνει πέρσι το 43%. Στο μόνο που λειτουργεί αποτελεσματικά η Ε.Ε. είναι στη διασπορά στους εργαζόμενους σκληρών πολιτικών λιτότητας.

Το χειρότερο είναι ότι η Ε.Ε. μετατρέπεται κυριολεκτικά στην «ουτοπία του κεφαλαίου». Σε μια καπιταλιστική κοινωνία που θα τη διοικούν τεχνοκράτες, «ειδήμονες» της «οικονομικής αποτελεσματικότητας». Ο διορισμός «επιτρόπων», που κανείς δεν τους έχει εκλέξει, στα ελληνικά υπουργεία οι οποίοι θα ελέγχουν την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων εντάσσεται σε αυτήν την ανατριχιαστική «ουτοπία του κεφαλαίου». Η πίεση για «συναινετικές κυβερνήσεις» σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία (και αργότερα, ενδεχόμενα, και σε άλλες χώρες της Ευρώπης) οδηγεί σε αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις ακόμα και με τα μέτρα του αστικού κοινοβουλευτισμού (των πολύ περιορισμένων αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων). Μέχρι τώρα, χάρις σε αντιδημοκρατικά εκλογικά συστήματα «ενισχυμένης αναλογικής», εναλλάσσονταν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δυο καθεστωτικά κόμματα. Υπό μια έννοια, είχαμε ένα κόμμα της άρχουσας τάξης με δυο πτέρυγες, που εναλλάσσονταν στην κυβερνητική εξουσία με νομιμοποίηση τα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών. Σήμερα οδεύουμε (σε πρώτη φάση τουλάχιστον σε κάποιες χώρες-πρότυπα) σε κατάργηση (προσωρινή;) και αυτού του μοντέλου: ένα και μοναδικό πλέον κόμμα («συναινετικό» σε πρώτη φάση) που θα επιβάλλει την πολιτική που υπαγορεύει το κεφάλαιο (μέσω «των αγορών»).

Στην Ελλάδα ένα τέτοιο σενάριο είναι πραγματικά ανατριχιαστικό αν εφαρμοστεί στην πράξη: η Ε.Ε. πιέζει για ευρεία συναίνεση των αστικών κομμάτων που θα συμπεριλαμβάνει όχι μόνο το «πολιτικό πτώμα» της κ. Μπακογιάννη, αλλά και το νεοφασιστικό ΛΑΟΣ, με ότι αυτό θα επιφέρει για τις δημοκρατικές ελευθερίες (και τους μετανάστες) στην Ελλάδα. Γενική πρόβα, μιας τέτοιας «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» στα πρότυπα των τεχνοκρατών της Ε.Ε., ήταν και το ότι τα μέτρα που προβλέπει το νέο Μνημόνιο ΙΙ ούτε καν πέρασαν για έστω και τυπική έγκριση από το ελληνικό κοινοβούλιο…[28]

Η ρήξη με την Ε.Ε. αποτελεί μονόδρομο για το εργατικό κίνημα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των υπόλοιπων κρατών-μελών.

Μια έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ, όμως, είναι επίσης φανερό ότι δε μπορεί να λειτουργήσει από μόνη της, υπέρ των εργαζομένων. Πρέπει να συνοδεύεται από τη μονομερή παύση πληρωμών προς τους δανειστές και τη διαγραφή του χρέους, από το πέρασμα στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και την απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων από τη χώρα, από τη ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων, την προστασία των μισθών και των κοινωνικών παροχών. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αν αποτελέσει κομμάτι μιας συνολικότερης αντικαπιταλιστικής πορείας που θα καθορίζεται από τις λαϊκές ανάγκες και όχι από τα κέρδη και τις αγορές, η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, θα λειτουργήσει υπέρ των εργαζομένων.

Μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε εθνικά πλαίσια. Δεν είναι οικονομικά βιώσιμη η «εθνική ανάπτυξη» στο σύγχρονο διεθνοποιημένο κόσμο. Χρειάζεται στήριξη στο διεθνές κίνημα. Όμως οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι μεταδοτικές. Οι αραβικές επαναστάσεις και η επίδρασή τους, ο τρόπος που «επικοινωνεί» το Σύνταγμα με τις άλλες πλατείες της Ευρώπης, δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Αρκεί κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα, να σπάσει την αλυσίδα στον «αδύναμο κρίκο».

Θα επιμείνουμε στην ιδέα που αναπτύξαμε και προηγούμενα:

Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι σήμερα τέτοιας έκτασης, ώστε ο «αδύναμος κρίκος», η χώρα που έχει την κινηματική δυνατότητα, μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για ανακατατάξεις προς όφελος της εργασίας στην καρδιά του κτήνους: τις ίδιες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αρχής γενομένης με την Ε.Ε.

Άγγελος Καλοδούκας

Σημειώσεις

Το πάθος για την ελευθερία, μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη

Ο Kορνήλιος Kαστοριάδης έφυγε αλλά το έργο και ο λόγος του μένουν και συνεχίζουν τη δική τους ζωή, εμπνέοντας τις συνειδήσεις που μπορούν να διδαχθούν από τη δύναμη και τον πλούτο τους. Ο Kαστοριάδης υπήρξε ένας από τους πρώτους και από τους λίγους που κατήγγειλαν τα ψεύδη και τον ολοκληρωτισμό του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αλλά ριζική και ανελέητη είναι και η κριτική που άσκησε στη δυτική καπιταλιστική κοινωνία. H θεωρία του για την αυτονομία και για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας είναι μια διαρκής προτροπή για πάλη ενάντια σε όλες τις εξουσίες, μια επίμονη έκκληση για εξέγερση ενάντια στις γραφειοκρατικές και καταπιεστικές δομές που αλλοτριώνουν τον άνθρωπο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες, έλεγε, δεν μπορούν να δώσουν ένα ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Για να ξαναβρούν τη δημιουργική ορμή που έχουν χάσει, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αναζωογονηθεί στους κόλπους τους το κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα, αυτό που υπήρξε -στην Ελλάδα πρώτα και στην ευρωπαϊκή Δύση έπειτα- η πηγή τόσο της δημοκρατίας όσο και της φιλοσοφίας.Γιατί μόνον αυτό το κριτικό πνεύμα καθιστά δυνατή τη ριζική αμφισβήτηση των σημερινών θεσμών και την αναζήτηση νέων μορφών δημοκρατίας, οι οποίες -διαφορετικά από τις υπάρχουσες «φιλελεύθερες ολιγαρχίες» – θα εξασφαλίζουν την ουσιαστική συμμετοχή όλων των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας. Tο κείμενο που ακολουθεί -ένα κείμενο που έμεινε έως σήμερα άγνωστο στον Έλληνα αναγνώστη- είναι μια συνέντευξη του Kαστοριάδη στην ιταλική εφημερίδα «L’ Unita» που δημοσιεύτηκε στις 18 Απριλίου του 1990.

ΘANAΣHΣ ΓIAΛKETΣHΣ

EP.: Η αποτυχία της ιστορικής εμπειρίας του κομμουνισμού δεν αμφισβητείται. Αυτό για το οποίο γίνεται συζήτηση είναι το εύρος αυτής της αποτυχίας και τα προβλήματα που αυτή θέτει στην πολιτική κουλτούρα της αριστεράς. Μπροστά στην κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης διατυπώνονται μια σειρά αναλύσεις, από εκείνες που ενοχοποιούν το σταλινικό μοντέλο ώς τις άλλες,τις γενικότερες, που εμπλέκουν και τις αξίες του σοσιαλισμού ή ακόμη και εκείνες που θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια την κουλτούρα του δημοκρατικού ριζοσπαστισμού, ιστορικό τέκνο της οποίας είναι ο κομμουνισμός.

AΠ.: Aν με ρωτάτε ποια αποτελέσματα μπορεί να έχει η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στο δημοκρατικό επαναστατικό σχέδιο αυτονομίας και χειραφέτησης που επεξεργάστηκε στους τελευταίους αιώνες -μετά από μια πρώτη
εμφάνιση στην αρχαία Ελλάδα- η δυτική κουλτούρα, ε, λοιπόν, φοβούμαι ότι θα είναι αρκετά αρνητικά. Όπως πάντα, οι άνθρωποι σκέφτονται περνώντας από το άσπρο στο μαύρο και ήδη όλοι οι απολογητές του φιλελευθερισμού αντλούν από όσα συνέβησαν ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ο καπιταλισμός θριάμβευσε. Είναι πιθανό η κοινή γνώμη, για μια ορισμένη περίοδο, να μείνει σε αυτή τη διαπίστωση. Όσο για μένα, δεν πιστεύω καθόλου ότι το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε είναι αυτό μιας αποτυχίας του δημοκρατικού και επαναστατικού σχεδίου. Αυτό που απέτυχε αφορά το μαρξισμό και κυρίως το λενινισμό. Για να πούμε την αλήθεια, ο Mαρξ στη νεότητά του άρχισε ως κληρονόμος της δημοκρατίας παθιασμένος με τη γαλλική επανάσταση και με την ελληνική πόλη. Αλλά πολύ σύντομα μολύνθηκε από το καπιταλιστικό φαντασιακό: οικονομία, παραγωγή, πρόοδος, νόμοι της ιστορίας, επιστημονισμός. Γνωρίζω καλά πως οι ερμηνευτές λένε ότι το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Aλλά αυτό που μένει από τον Mαρξ στην ιστορία δεν είναι σίγουρα η θεωρητική του λεπτολογία. Aυτό που μένει είναι ο προφήτης του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο κήρυκας μιας επαγγελίας εγγυημένης από τους νόμους της ιστορίας. Οπωσδήποτε όμως και αντίθετα με όσα λέγονται συχνά, ο Mαρξ δεν είναι ο πατέρας του ολοκληρωτισμού. H ολιγαρχία της Δύσης. H σκέψη του πράγματι βρίσκεται στις πηγές όχι μόνο του μπολσεβικισμού αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας και όταν ο Kάουτσκι αντιμαχόταν τον Λένιν το έκανε χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που αντλούσε από τον Mαρξ. H αποφασιστική στροφή, αληθινά τερατώδης, γίνεται με τον Λένιν, που είναι ο αυθεντικός δημιουργός του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Σίγουρα με τον Στάλιν πραγματοποιείται ένα βήμα παραπέρα, αλλά ήδη στη λενινιστική αντίληψη για το κόμμα, σύμφωνα με την οποία μια ολιγαρχία ηγετών είναι ο θεματοφύλακας της αποστολής του κοινωνικού μετασχηματισμού, περιέχονται ήδη σε εμβρυακή μορφή οι μεταγενέστερες εκβάσεις: η υποκατάσταση του λαού από το κόμμα, η ορθοδοξία που επιβάλλεται με τη δύναμη, η ιδέα μιας tabula rasa, μιας ολικής ρήξης με το παρελθόν, ακόμη και με το τίμημα -όπως έγινε με τη σταλινική κολεκτιβοποίηση- της καταστροφής του αγροτικού κόσμου και της γεωργίας. Ολα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι το «επαναστατικό» σχέδιο έχει χάσει την επικαιρότητά του. Tο σχέδιο της αυτονομίας είναι ακόμη και σήμερα έγκυρο.

EP.: Mε ποιαν έννοια;

AΠ.: Μιλούν συνεχώς για τη δημοκρατία στη Δύση. Στην πραγματικότητα, αυτή η δημοκρατία ισοδυναμεί με αυτό που κάθε κλασικός φιλόσοφος θα αποκαλούσε ολιγαρχία, φιλελεύθερη έστω. Θα ήταν εύκολο να συντάξουμε στη Γαλλία τον κατάλογο των τριών- τεσσάρων χιλιάδων προσώπων (πολιτικών, βιομηχάνων, δημοσιογράφων, διανοουμένων -λιγότερο από ένας στους δέκα χιλιάδες εκλογείς) που παίρνουν στο παρασκήνιο όλες τις σημαντικές αποφάσεις χωρίς να υποβάλλονται σε κανέναν έλεγχο, εκτός από εκείνον, τον αόριστο άλλωστε, που γίνεται μετά από μερικά χρόνια από την ψήφο.

EP.: Μιλώντας αδιακρίτως για «ολιγαρχίες» δεν κινδυνεύουμε να υποτιμήσουμε την εξισωτική αρχή που είναι συστατικό των δημοκρατικών κοινωνιών, χάρη στην οποία αυτές προόδευσαν σημαντικά τους δύο τελευταίους αιώνες;

AΠ.: Mα προόδευσαν χάρη στην αρχή τους ή χάρη στους αγώνες των ανθρώπων; Aν ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον εκείνος που περιγράφεται από τον Eνγκελς, το χρωστάμε κυρίως στις μάχες της εργατικής τάξης. H ίδια η καθολική ψήφος υπήρξε το επίκεντρο αρκετά βίαιων συγκρούσεων. Στη Γαλλία, η ψήφος ήταν δικαίωμα μόνον όσων διέθεταν περιουσία μέχρι το 1848 και η ψήφος των γυναικών υπάρχει μόνο από το 1945. Είναι αλήθεια ότι η αρχή «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» νομιμοποίησε τις δημοκρατικές προόδους που έχουν προηγηθεί, αλλά αυτή η αρχή κινδυνεύει να παραμείνει κενή αν δεν ουσιαστικοποιείται από την πραγματική δραστηριότητα των ανθρώπων.

EP.: Ποιο θα ’πρεπε λοιπόν να είναι το θεμελιώδες περιεχόμενο αυτού του δημοκρατικού σχεδίου;

AΠ.: H επανάκτηση της πολιτικής εξουσίας από μέρους του κοινωνικού συνόλου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο υπάρχει, όπως σήμερα, μια θεμελιακή ανισότητα της οικονομικής εξουσίας που μεταφράζεται άμεσα σε πολιτική εξουσία. Γνωρίζουμε εξάλλου, από εμπειρία και χωρίς να ξαναδιαβάσουμε την κριτική του Pουσό, πώς λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι, αφού εκλεγούν, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαιωνίζουν την παραμονή τους στην εξουσία. Eίναι επομένως αναγκαίο να επινοήσουμε νέες μορφές δημοκρατίας, που θα εμπνέονται όσο το δυνατό περισσότερο από την άμεση δημοκρατία. Aυτό μας οδηγεί σε ένα αποφασιστικό πρόβλημα. Δεν μπορεί να υπάρχει αυθεντική πολιτική ελευθερία χωρίς ένα πολιτικό πάθος των πολιτών. Tι συμβαίνει αντίθετα στις σύγχρονες κοινωνίες; Συμβαίνει, όπως έλεγε και ο Mπενζαμέν Kονστάν, από το κράτος να ζητάμε μόνο να μας διαφυλάσσει τις ιδιωτικές μας απολαύσεις. Πίσω από όλους τους λόγους για τη δημοκρατία και τον ατομικισμό, από τους πιο αγοραίους ώς τους πιο εκλεπτυσμένους, κρύβεται το γεγονός ότι το μόνο πάθος των ατόμων είναι σήμερα η αύξηση του επιπέδου κατανάλωσης. Kι ωστόσο, η πολιτική φιλοσοφία δεν μιλάει γι’ αυτό. Η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία κατόρθωσε να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτό που, όχι μόνον ο Πλάτωνας και ο Aριστοτέλης αλλά και ο Mοντεσκιέ, ο Pουσό, ο Φέργκισον, ο Kονστάν γνώριζαν πολύ καλά, δηλαδή ότι ένα πολιτικό καθεστώς αντιστοιχεί σε έναν ανθρωπολογικό τύπο, σε μια αρετή, σε ένα κυρίαρχο πάθος. Eίναι λοιπόν ανώφελο να μιλάμε για δημοκρατικές διαθέσεις της σύγχρονης κοινωνίας, όταν το κυρίαρχο πάθος δεν είναι για την ελευθερία αλλά για την κατανάλωση.

EP.: Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε αν ο ανθρωπολογικός τύπος που ταιριάζει περισσότερο σε μια δημοκρατία είναι αυτός που εσείς προτείνετε, ο άνθρωπος που συμμετέχει όπως οι αρχαίοι στις υποθέσεις της πόλης, ή μήπως είναι αντίθετα εκείνος που διαφυλάσσει, με τη σύγχρονη έννοια, την ανεξαρτησία του. Kαι να αναρωτηθούμε αν τον κομφορμισμό που εσείς καταγγέλλετε μπορούμε να τον αποφύγουμε, όχι ριζοσπαστικοποιώντας τη δημοκρατία αλλά μάλλον κάνοντάς την περισσότερο μετριοπαθή, με την προσφυγή σε αξίες που υπερβαίνουν την ατομική συνθήκη, όπως η κουλτούρα, η παράδοση, η τέχνη, η φύση, η θρησκεία.

AΠ.: Eσείς λέτε «ανεξαρτησία». Σίγουρα τα άτομα μπορούν σήμερα να έχουν ένα διαβατήριο και αν θέλουν να πηγαίνουν να περάσουν τις διακοπές τους στο Mπαλί ή στην Iάβα. Αλλά, κατά τα λοιπά, η ανεξαρτησία τους έγκειται σε τούτο: ότι κάθε βράδυ στις 8 ακριβώς, 15 ή 20 εκατομμύρια οικογένειες πιέζουν τα ίδια κουμπιά για να δουν το ίδιο θέαμα. Kαι ας μην έρθουν οι κοινωνιολόγοι να μου πουν ότι έπειτα ο καθένας ερμηνεύει το τηλεοπτικό μήνυμα με αφετηρία τα δικά του κριτήρια. Aκόμη και αυτά τα κριτήρια είναι όλο και περισσότερο χειραγωγημένα.

Tούτου λεχθέντος, είμαι απόλυτα σύμφωνος για το γεγονός ότι η πολιτική δραστηριότητα δεν είναι αυτοσκοπός και για το ότι τα θεμελιώδη περιεχόμενα της ύπαρξης, για τα οποία μιλάτε, πρέπει να βρίσκονται στο κέντρο κάθε προγράμματος μετασχηματισμού της κοινωνίας. Aλλά σήμερα οι μόνες αξίες είναι οι οικονομικές αξίες. Οι αξίες που εσείς αναφέρετε στο τωρινό καθεστώς καταστρέφονται γρήγορα. Δεν υπάρχει πλέον φύση, υπάρχει τουρισμός. Δεν υπάρχει πλέον κουλτούρα, υπάρχει μαζική συρροή στα μουσεία.

Tο πρόβλημα εξάλλου δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι το τωρινό σύστημα καταστρέφει κάθε αυθεντική σχέση με τις άλλες ανθρώπινες υπάρξεις και με τη φύση. Tο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν θα μπορεί να συνεχίζει έτσι επί μακρόν. Mε κάνουν να γελώ, για παράδειγμα, αυτοί που μιλούν για τη διάδοση της δημοκρατίας στον κόσμο. Aς δούμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην Aφρική, στην Ινδία, στην Ιαπωνία και στη Λατινική Aμερική. Για να γίνω καλά κατανοητός: πιστεύω πως κάθε κοινωνία είναι σε θέση να φτάσει στη δημοκρατία.Aλλά η δημοκρατία δεν διαδίδεται, όπως φανταζόταν ο φιλελευθερισμός, με μια εξαγωγή μοντέλων ή ιδεών. Για τη δημοκρατία χρειάζεται ένας «δημοκρατικός άνθρωπος», δηλαδή ένας άνθρωπος ικανός να αντιταχθεί στην εξουσία. Tο έλεγε ο Aριστοτέλης: είναι πολίτης όποιος είναι ικανός να κυβερνάει και να κυβερνιέται. Aλλά το να κυβερνιέται δεν σημαίνει να υπακούει στο δεσπότη. Aυτό το ανθρωπολογικό θεμέλιο της δημοκρατίας, που σήμερα λείπει στις κοινωνίες της Aφρικής, της Iνδίας, της Iαπωνίας, μπορεί σίγουρα να δημιουργηθεί αλλά όχι να εξαχθεί. Kαι αυτό είναι ένα πρώτο σημείο. Tο δεύτερο σημείο είναι ότι το μοντέλο φιλελεύθερης ολιγαρχίας που υπάρχει στη ’ύση βασίζεται στο γεγονός ότι το σύστημα είναι σε θέση να εγγυάται υψηλά επίπεδα κατανάλωσης και ευημερίας. Aλλά εδώ μιλάμε για το ένα έβδομο του παγκόσμιου πληθυσμού. Aν σκεφτούμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον πλανήτη, για να δώσουμε σε πέντε και πάνω δισεκατομμύρια ανθρώπους το ίδιο επίπεδο ζωής που υπάρχει στις πλούσιες χώρες, επέρχεται η οικολογική καταστροφή. Eξάλλου, αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Έχουμε μπροστά μας ένα πλανητικό πρόβλημα. Βρισκόμαστε πάνω σε αυτή τη γη για να κερδίζουμε όλο και περισσότερα και για να έχουμε κάθε χρόνο μια καινούρια τηλεόραση ή για να κάνουμε κάτι που θα δίνει ένα νόημα στη ζωή μας; Tην απάντηση των καπιταλιστικών ολιγαρχιών την έχουμε μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η απάντηση δεν είναι μόνο φιλοσοφικά αστήρικτη. Είναι και πραγματικά.

(Μετάφραση από την Unita)
4/1/1998,Ελευθεροτυπία

Τα «νόμιμα» στιλιάρια. Η συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ. με ακροδεξιές ομάδες

Του Δημήτρη Ψαρρά

Για μια ακόμα φορά ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. διέψευσε την ύπαρξη συνεργασίας των ΜΑΤ με παρακρατικές ναζιστικές ομάδες τύπου Χρυσή Αυγή, ενώ διετάχθη και ΕΔΕ για να διερευνηθεί η τηλεοπτική σκηνή που δείχνει άνδρες με στιλιάρια να φυγαδεύονται από διμοιρία των ΜΑΤ στα ενδότερα του περιβόλου της Βουλής.

Ενας από τους εικονιζόμενους, ο κ. Απόστολος Σουκαράς βγήκε χτες σε όλα τα κανάλια για να εξηγήσει ότι είναι ένας απλός εργαζόμενος και πρώην συνδικαλιστής της ΕΘΕΛ και ότι τα ΜΑΤ τον έσωσαν από 500 κουκουλοφόρους. Εξήγηση πάντως δεν είχε στο ερώτημα, για ποιό λόγο έσωσαν ειδικά αυτόν και την παρέα του τα ΜΑΤ, και πώς είναι δυνατόν οι αστυνομικοί να χαϊδεύουν φιλικά στην πλάτη κάποιους φουσκωτούς που κουβαλάνε μαζί τους βαριά σιδερένια ρόπαλα.

Κατά τα άλλα, ο κ. Σουκαράς αρνήθηκε ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με τη Χρυσή Αυγή ή άλλη ακροδεξιά οργάνωση, ενώ αποδέχτηκε μόνο ότι αρθρογραφεί σε ένα περιοδικό, το «Απολλώνειο Φως». Για το περιεχόμενο αυτού του περιοδικού, αρκεί να πούμε ότι δεν είναι απλά ακροδεξιό, αλλά ανοιχτά φιλοχιτλερικό, προωθεί την ιδέα ότι ο Χίτλερ ήταν Ελληνας και μεταξύ των «προσφορών» στους αναγνώστες του είναι και η σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, τα τραγούδια του Τρίτου Ράιχ και τα σηματάκια των ναζί.

Υποτίθεται ότι όλα αυτά θα τα διαλευκάνει η ΕΔΕ του κ. Παπουτσή. Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλουμε. Η συνεργασία της αστυνομίας με ακροδεξιές ομάδες έχει ιστορικό βάθος δεκαετιών, ενώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν καταγραφεί και τηλεοπτικές σκηνές απείρου κάλλους. Δεν είναι μόνο το πογκρόμ κατά των μεταναστών (από τους Γιατρούς του Κόσμου καταγράφηκαν 500 αιματηρές επιθέσεις) που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες χωρίς να ιδρώσει το αυτί της ΕΛ.ΑΣ. Πριν λίγα χρόνια είχε πραγματοποιηθεί και κοινή επιχείρηση ΜΑΤ-Χρυσαυγιτών στο κέντρο της Αθήνας που καλύφθηκε από όλα τα κανάλια και είχε θύματα δυο μαχαιρωμένους πολίτες (2.2.2008). Και τότε επιχειρήθηκε πάλι να μας βγάλουν όλους τρελούς, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν τα βίντεο και οι φωτογραφίες με τους διμοιρίτες των ΜΑΤ να ποζάρουν δίπλα σε φουσκωτούς που κράδαιναν μαχαίρια.

Η ΕΔΕ του υπουργείου δεν μας διαφώτισε και τότε.

Το παράδοξο είναι ότι οι μόνοι που μας δίνουν απτές αποδείξεις για τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. – Χρυσαυγιτών είναι ορισμένοι «μετανιωμένοι» ή «απόβλητοι» της οργάνωσης, οι οποίοι ομολογούν –για τους δικούς του ο καθένας λόγους- την ύπαρξη αυτών των δεσμών. Πρώτος ήταν ο Χάρης Κουσουμβρής, ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο («Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής», εκδ. Ερεβος, Πειραιάς 2004) για να καταγγείλει τους πρώην συναγωνιστές του ως προδότες του εθνικοσοσιαλισμού και συνεργάτες της Ασφάλειας. Χαρακτηριστική η ομολογία του:

«Ημασταν αποφασισμένοι να συντρίψουμε ό,τι στεκόταν στον δρόμο μας. Αντί αυτού όμως γυρίσαμε πίσω στα γραφεία αγανακτισμένοι για την απραξία μας, υπακούοντας στις ‘άνωθεν εντολές’. Πολλές ώρες αργότερα θα μας έστελναν μεμονωμένα λες και ήμασταν παρακρατικοί ‘αγανακτισμένοι πολίτες’, ‘να ενισχύσουμε την προσπάθεια της αστυνομίας’!»

Μια άλλη αντίστοιχη ομολογία που δημοσιεύθηκε στον «Ελεύθερο Κόσμο» (11.2.2007) προέρχεται από τον δικηγόρο Τάσο Δημητρακόπουλο, στέλεχος του «Ελληνικού Μετώπου» του Μάκη Βορίδη: «Εχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι καιροί που εμείς, τα παιδιά με τα κοντοκουρεμένα κεφάλια και τις αρβύλες βοηθούσαμε τα ΜΑΤ να καθαρίσουν την Αθήνα, όπως κάναμε σε επεισόδια στο παρελθόν. Δεν θα γίνουν οι νέοι εθνικιστές νεροκουβαλητές σε αυτούς που σε δεδομένη στιγμή και εκτελώντας άνωθεν εντολές θα τους κυνηγήσουν ανελέητα, ενώ κάθονται και κοιτάνε τα αληταριά που καίνε τη σημαία μας… Αν, όμως, τα στελέχη της Αστυνομίας οριοθετηθούν, μελετήσουν πάνω απ΄ όλα την ιστορία του Σώματός τους και βγάλουν συμπεράσματα, ξαναβάλουν στα γραφεία αλλά κυρίως στις καρδιές τους τις λέξεις Μακρυγιάννη, Χαλανδρίτσα, Λιτόχωρο, αν περήφανα προφέρουν τα ονόματα Μάλλιος, Μπάμπαλης, Πέτρου, Σταμούλης, Μελίστας και τόσα άλλα, αν αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, αν τσακίσουν τα αναρχικά σκουλήκια και κάθε τι εγκληματικό, τότε και εμείς, όπως και όλος ο λαός, θα είμαστε κοντά τους. Ας τολμήσουν, λοιπόν…»

Όπως φαίνεται, οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. τόλμησαν και η ποθητή σύγκλιση πραγματοποιήθηκε. Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έχει αποκαλύψει την ύπαρξη θύλακα της Χρυσής Αυγής στις τάξεις της αστυνομίας και η υπόθεση έφτασε στη Βουλή (Ιός, 23.3.2008). Σε φάκελο που κυκλοφορούσε στα τμήματα υπήρχαν όλα τα αγαπημένα θέματα κάθε γνήσιου Χρυσαυγίτη. Η προσωπογραφία του ίδιου του Χίτλερ με φόντο τον αγκυλωτό σταυρό, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος (με τίτλο «Ηγέτης»), το σήμα της 21ης Απριλίου, ο κέλτικος σταυρός, μια αφίσα των Waffen-SS, ο ιταλός ποδοσφαιριστής Πάολο ντι Κάνιο να χαιρετά φασιστικά, η αφίσα της χρυσαυγίτικης «Γαλάζιας Στρατιάς», η ελληνική σημαία να αναμειγνύεται με τον κέλτικο σταυρό των νεοφασιστών, τα γνωστά συνθήματά τους («Πας μη Ελλην βάρβαρος», «Ελλάς ή τέφρα»), ακόμα και το αγαπημένο ρητό του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου («Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω σκοτώστε με, αν σκοτωθώ εκδικηθείτε με»).

Δημοσιεύσαμε και φωτογραφία όπου εικονίζεται αστυνομικός της Ασφάλειας σε διαδήλωση της Χρυσής Αυγής για τα Ιμια το Γενάρη του 2006. Ο αστυνομικός είναι ντυμένος με πολιτικά και ένας «συναγωνιστής» του τον αγκαλιάζει χαιρετώντας ναζιστικά. Σε άλλη φωτογραφία εικονίζεται άλλος «συναγωνιστής» να διαβάζει επιδεικτικά την «Χρυσή Αυγή» με τον τίτλο «Υπεράνω όλων η Ελλάς», σε γνωστό καφέ επαρχιακής πόλης.

Περιττό να πούμε ότι και σ’ αυτή την περίπτωση η …ΕΔΕ κατέληξε στα σκουπίδια.

Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα είναι η πολύ πρόσφατη σχετική μαρτυρία του Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου, του γνωστού «Περίανδρου», ο οποίος ψέγει τους πρώην συναγωνιστές του για την καταδίκη του και τους καταγγέλλει ανοιχτά ως συνεργάτες των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών:

«Συνεργάζοντο πολιτικώς», γράφει ο καταδικασμένος αμετάκλητα για απόπειρα ανθρωποκτονίας πρώην υπαρχηγός και φαλαγγάρχης της Χρυσής Αυγής, «με κάποιον τον οποίον μέχρι και σήμερα αποκαλούν καταδότη και πληροφοριοδότη της ΚΥΠ, και τον οποίον την περίοδο της συνεργασίας τους αποκαλούσαν ΑΡΧΗΓΟ…»

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η επιστολή του Περίανδρου φιλοξενείται, μεταξύ άλλων, και στο ακραιφνώς εθνοπατριωτικό ιστολόγιο του πρώην συνδικαλιστή της ΕΘΕΛ.

Το παραπάνω κείμενο (1.7.2011) είναι από αυτά που δεν ΄χώρεσαν΄ στην Ελευθεροτυπία. Αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Ιού (iospress.gr)

τί περίεργο γίνεται με την στύση των σωμάτων ασφαλείας?

Εκατοντάδες απόστρατοι του Στρατού και της Αστυνομίας εγκαταλείπουν τα «Βιάγκρα» και τοποθετούν ολόκληρο «υδραυλικό» σύστημα στα γεννητικά τους όργανα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στύσης, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό των στρατιωτικών νοσοκομείων.

Οπως ανακάλυψε η νέα διοίκηση του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου, στην Ουρολογική Κλινική τα τελευταία τρία χρόνια είχε στηθεί «βιομηχανία» πεϊκής πρόθεσης, τοποθετώντας σε εκατοντάδες αποστράτους μία αντλία κάτω από το δέρμα κατά μήκος του πέους.

Σύμφωνα με την πρώτη ενημέρωση που έγινε στον αρχηγό του ΓΕΣ, ο οποίος αμέσως ενημέρωσε τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πάνο Μπεγλίτη, το συγκεκριμένο ιατρικό υλικό κόστιζε οκτώ χιλιάδες και επειδή δεν το κάλυπτε το Ταμείο Αποστράτων, επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου!

Διακόπηκαν
Αμέσως δόθηκε εντολή στον διευθυντή του 401 ΓΣΝ προς το παρόν να διακοπούν οι συγκεκριμένες εγχειρήσεις και να ερευνηθεί σε βάθος το θέμα, ώστε να διαπιστωθεί με ακρίβεια πόσα «υδραυλικά» συστήματα έχουν τοποθετηθεί και πόσο έχουν κοστίσει στο ελληνικό Δημόσιο.

Σύμφωνα με την ηγεσία του Πενταγώνου: «Κανείς δεν μπορεί να στερήσει τη σεξουαλική απόλαυση και τη χαρά του έρωτα από τον άλλον.

Ομως αυτή δεν θα πρέπει να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό των στρατιωτικών νοσοκομείων και κατ' επέκταση την τσέπη του Ελληνα φορολογούμενου και μάλιστα σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης». Η τοποθέτηση της πεϊκής πρόθεσης γίνεται από εκπαιδευμένους χειρουργούς-ουρολόγους με μια απλή επέμβαση, η οποία πραγματοποιείται με ραχιαία νάρκωση (από τη μέση και κάτω).

Ο στρατιωτικός ουρολόγος καθησυχάζει τους ενδιαφερομένους ότι «η τομή στο δέρμα είναι μόλις δύο εκατοστά και γίνεται στη συμβολή του οσχέου και του πέους όπου τοποθετείται ο μηχανισμός και δεν είναι ορατός για αισθητικούς λόγους».

Η διάρκεια της επέμβασης δεν ξεπερνά τη μία ώρα και απαιτείται νοσηλεία μόλις μίας ημέρας στο νοσοκομείο. Η επέμβαση ?όπως διαβεβαιώνει ο γιατρός? δεν εγκυμονεί σχεδόν κανέναν κίνδυνο, όπως και η χρήση της.

Περισσότεροι από 1.000 Ελληνες έχουν τοποθετήσει πεϊκή πρόθεση την τελευταία δεκαετία. Ο μέσος όρος ηλικίας αυτών είναι τα 65 χρόνια (44 ο νεότερος και 78 χρόνων ο μεγαλύτερος).

Η λειτουργία της αντλίας ξεκινάει τριάντα ημέρες μετά την τοποθέτησή της. Ο χρήστης μπορεί να ενεργοποιήσει την πεϊκή πρόθεση ασκώντας ελαφρά πίεση στην αντλία ελέγχου, η οποία είναι τοποθετημένη εντός του οσχέου. Αμέσως μετά την ερωτική επαφή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χαλαρώνει και πάλι το πέος.

Το ποσοστό ικανοποίησης μετά την τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης φτάνει το 93%, σε αντίθεση με τα φάρμακα που φτάνει το 51%.Παγκοσμίως, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περισσότεροι από 100 άνδρες την ημέρα προχωρούν στην τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης.

Στην Ελλάδα αυξάνει χρόνο με τον χρόνο ο αριθμός των ανδρών, οι οποίοι για διάφορους λόγους εμφανίζουν πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, σήμερα περισσότεροι από 400.000 άνδρες αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ενώ σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρείας περισσότεροι από 43 εκατομμύρια άνδρες στην Ευρώπη και εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελλάδα αναμένεται να εμφανίσουν στυτική δυσλειτουργία μέχρι το 2025.

Ο στρατιωτικός ουρολόγος διαφημιζόταν στο Ιντερνετ
Στον «καυτό» φάκελο που παραδόθηκε στην ηγεσία του Πενταγώνου για τη δράση των απόστρατων περιέχεται και το διαφημιστικό ενημερωτικό σημείωμα που έχει αναρτηθεί στο Διαδίκτυο από γιατρό του 401 ΓΣΝ. Συγκεκριμένα υπόσχεται: «Μόνιμη και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα στύσης, σε όσους άνδρες δεν ανταποκρίνονται στη φαρμακευτική αγωγή». Η πεϊκή πρόθεση χαρακτηρίζεται ως η τελευταία λέξη της τεχνολογίας και αποτελείται από τρία τμήματα. Δύο κυλίνδρους, δεξαμενή νερού και την αντλία ελέγχου, και τοποθετείται κάτω από το δέρμα κατά μήκος του πέους.

Οπως τονίζεται στην ιστοσελίδα του ουρολόγου στρατιωτικού γιατρού, η συγκεκριμένη μέθοδος «δίνει μόνιμη και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα της στύσης και ικανοποίηση στους άνδρες, αλλά και στις συντρόφους τους σε ποσοστό πάνω από 93%, σε σχέση με τις άλλες θεραπείες». Η πεϊκή πρόθεση με αντλία γίνεται σε άνδρες οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στη φαρμακευτική αγωγή ή η χρήση της προκαλεί σοβαρές παρενέργειες. Σύμφωνα με το site του ένστολου ουρολόγου: «Η συντριπτική υπεροχή της πεϊκής πρόθεσης, έναντι των άλλων θεραπειών, είναι γεγονός διότι:

• Είναι η μοναδική θεραπεία που επιτρέπει την αυθόρμητη σεξουαλική επαφή, καθώς η στύση επιτυγχάνεται μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και δεν απαιτεί «προετοιμασία» και αναμονή του άνδρα, .
• Η στύση διατηρείται για όσο διάστημα επιθυμεί ο άνδρας.
• Η εκσπερμάτιση και ο οργασμός γίνονται φυσιολογικά.

Πηγη: Εθνος