Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις.... χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ... χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ... Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά... Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008... Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων...με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο...με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση.

Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες... Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολίτικος». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν σε πανώ και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα.

Και καλά ο μνημονιακός εσμός... Είναι λογικό να αποστρέφεται όλο αυτά... Αλλά η αριστερά; Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων, αντί να κρίνει γεροντικά;

Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Και έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης και διαχείρισης που θα λύσει τα προβλήματα; Αριστερή κυβέρνηση ονειρεύονται ορισμένοι..., της λαϊκής οικονομίας άλλοι... Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;

Από ποιο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα; Που δεν τολμάει, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ούτε καν να εγγράψει τους απασχολούμενους με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών; Ούτε να δεχτεί τους μετανάστες διαμορφώνοντας μια κοινή διαπραγματευτική δράση με τους ντόπιους; Και την ίδια στιγμή ο κόσμος αυτός, βλέπει σύμπασα την αριστερά να θεωρεί κριτήριο της σοβαρότητας της και της ενωτικής διάθεσης το πως θα συμπέσει χρονικά και χωρικά με τις ντουφεκιές και τα πανηγύρια των καρεκλοκένταυρων.

Από την άλλη, οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας... Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων... Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης αλλά και το κρυφό βουβό συσσωρευμένο μίσος....

Η αριστερά έχει δύο δρόμους:
Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να αλλάξει... Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς

Ο άλλος είναι να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά... Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα... Να ενώσει όχι τα κομμάτια της, αλλά πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της... Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκείμενου των κάτω... Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση... Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στα μακελειά και τους πολέμους. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά...
Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι;

Όχι απαραίτητα!
Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Και υποχρέωση θα μπορούσε να πει κανείς. Με αυτή την έννοια η υπάρχουσα αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με μια σαφή στόχευση ανατροπής χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή για να το πω αλλιώς, να βασανίζεται για το πως θα βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε τότε είναι βαθιά νυχτωμένος!


http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/05/blog-post_5721.html

«ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΑ ΜΗΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ» ΜΑΣ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗ PUERTA DEL SOL

Γίναμε σύνθημα στα χείλη των Ισπανών διαδηλωτών
Με το σύνθημα «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες», οι Ισπανοί συγκεντρωμένοι διαδηλωτές στη Μαδρίτη μας χλευάζουν για την απάθειά μας.
ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ...ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ 50.000 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ...ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ,ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΘΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ...ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...ΤΟΤΕ ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟ;;;;

ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΜΕ ΠΩΣ Η ΣΤΑΣΗ ΣΙΩΠΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ,ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΥΠΟΠΤΗ,ΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ!

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
http://prezatv.blogspot.com/2011/05/puerta-del-sol.html

Κοινωνικοί ρόλοι

Έλαβα αφορμή για αυτό το κείμενο από ένα  βιβλίο που διάβασα σχετικά με το έργο της Κ.Γώγου, ελπίζω να με συγχωρέσουν οι αναγνώστες, που μπορεί να τύχει να «πέσουν» πάνω σε αυτό το κείμενο, την ώρα που ψάχνουν οτιδήποτε στο διαδίκτυο, για τη δομή του κειμένου μίας και το γράψιμο μου είναι κάπως «άναρχο» και συνειρμικό.

Στο βιβλίο αυτό σε κάποιο σημείο διάβασα σχετικά με την αντίθεση, που πρόβαλε απέναντι στη συμβατική απεικόνιση του ρόλου των ανθρώπων στο πλαίσιο του κοινωνικού κατεστημένου, η Κ.Γώγου με την ποίηση της, έτσι αυτόματα μου γεννήθηκε η επιθυμία να προσθέσω και εγώ κάτι πάνω σε αυτό το θέμα, κάτι που σίγουρα όλοι έχουν διαβάσει και σίγουρα δεν διατυπώνεται για πρώτη φορά, ωστόσο πάντα υπάρχει η ανάγκη της διατύπωσης των εσωτερικών σκέψεων και –αν είμαι υπάρξω τυχερός- η ανταπόκριση και ο αφουγκρασμός τους από άλλους ανθρώπους.

Τα κοινωνικά «αρχέτυπα» της γυναίκας και του άντρα υπήρχαν πάντα στη διάρκεια της εξέλιξης των ανθρώπων αλλά και όπως φαίνατε και όλων των άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου, ο σημαντικότερος ρόλος τους ήταν ο καταμερισμός τομέων και ειδικοτήτων στα δύο φύλα  αλλά και μεταξύ των ανθρώπων για τη προστασία και θεμελίωση ενός κοινωνικού και οργανωτικού μοντέλου για την εξασφάλιση της επιβίωσης της ομάδας που αποτελούσαν το είδος, η διαμόρφωση τους ήταν βασικά βασισμένη πάνω στις ανάγκες που υπήρχαν σε κάθε ομάδα αλλά και τις ικανότητες των ατόμων που τις είχαν, έτσι στόχος αυτών των ρόλων ήταν η καλύτερη λειτουργία της κοινότητας προσφέροντας ενεργό ρόλο σε κάθε μέλος που λίγο πολύ ανταποκρινόταν κατά ένα βαθμό στις ικανότητες και την δυνατότητα προσφοράς στη ζωτική διατήρηση της.

Βέβαια αυτό ίσχυε σε κοινότητες που ανήκαν στο στάδιο του πρωτόγονου κοινοτισμού, κάτι που άλλαξε ριζικά στους επόμενους αιώνες, για να μη μακρηγορήσω στη σύγχρονη καπιταλιστική εποχή οι κοινωνικοί ρόλοι που προωθούνται και «ντύνουν» τους σύγχρονους ανθρώπους διαφέρουν πάρα πολύ σε σχέση με το παρελθόν, όχι τόσο θεσμικά μιας και οι βασικοί θεσμοί στους οποίους στηρίζεται η μοντέρνα κοινωνία είναι σχεδόν απαράλλακτοι από την εποχή της ύστερης αναγέννησης, όσο λειτουργικά.

Σήμερα σε μια εποχή πλήρους καπιταλιστικής ανάπτυξης όπου οι παραγωγικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ που μπορούν να εξασφαλίσουν τροφή και πόσιμο νερό για κάθε άνθρωπο στον πλανήτη, το οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί στη μοντέρνα κοινωνία, διαμορφώνει ως επί το πλείστον παρασιτικά πρότυπα, ο λειτουργικός πια ρόλος της κοινωνίας ατρόφησε εντελώς κάνοντας τη ανίκανη για την παραμικρή αντίσταση στην επερχόμενη καταστροφή της, ο αντικειμενικός στόχος των νέων «ρόλων» που προωθούνται είναι η διατήρηση και επιπλέον η περεταίρω πλάτυνση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος με ρίσκο την ίδια την βιώσιμη λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας.

Έτσι σήμερα αναπτύσσεται και επικρατεί η ρηχή φιλοσοφία του ιδιοτελή ανθρώπου, όπου είναι ουσιαστικά, πνευματικά και αισθηματικά αμόρφωτος, χωρίς εσωτερικές άυλες ανάγκες αφού έχει μάθει από μικρό παιδί ότι κάθε τους ανάγκη μπορεί να καλυφθεί με ένα παιχνίδι ή ένα ρούχο, ανθρώπου που σκόπιμα έχει διδαχθεί από τον κοινωνικό του περίγυρο ότι η εξωτερική του εικόνα είναι το πάν και ότι μόνο μέσο σεβασμού και δύναμης είναι τα χρήματα, τόσο πολύ έχει καταφέρει το σημερινό σύστημα να διαβρώσει την ανιδιοτελή φύση του ανθρώπου με τους ρόλους και τα «προσωπεία» που του φοράει  ώστε να θεωρούν αυτονόητο ότι η διασκέδαση και οι συναναστροφές πρέπει να γίνονται μόνο μέσα στα κοινωνικά πλαίσια της εμπορευματοποίησης και να αρνούνται την παρουσία κάποιου χωρίς χρήματα.

Ειδικά το τελευταίο είναι λυπηρό και δείχνει το πόσο εξαρτημένοι και άβουλοι είναι οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί που θεωρούν ότι όποιος στερείται χρημάτων δεν έχει το δικαίωμα να παραβρεθεί μαζί τους στους κοινωνικούς χώρους μίας και είναι ντροπή γι αυτούς να μην έχει κάποιος χρήματα και να θέλει να βρεθεί σε μία καφετέρια με φίλους χωρίς να πληρώσει, κάτι που το βρίσκω εξοργιστικό μα και λυπηρό, μίας και χωρίς να το θέλουν κάποιοι κάνουν διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων με βάση το χρήμα, πράγμα που μαθαίνουμε όμως όλοι μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μας διαπαιδαγώγησης έτσι και αλλιώς.

Κάπως έτσι αναλαμβάνονται οι περισσότεροι νέοι την σημερινή κοινωνία, μέσα από κοινωνικά πρότυπα και ρόλους των καταστατικών ορίων, νέοι που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μέσα τους τον δικό τους ψυχολογικό Μάη για να απαλλοτριωθούν στη συνέχεια, καθώς έγιναν βορά χωρίς καν να μπορέσουν να περπατήσουν!

Αυτοί και άλλοι πολλοί είναι και θα είναι αυτοί που ακολούθησαν τα διδάγματα της σοφής τηλεόρασης από μικροί και μεγαλώνοντας συνέχισαν να βλέπουν τον κόσμο από το γαλί, αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται των κόσμο μόνο μέσα από την υλική τους ευμάρεια και έτσι δίνουν ένα τέτοιο περιτύλιγμα γύρω από κάθε κοινωνικό πρότυπο και ρόλο που παίρνουν, υπακούοντας απλά τον προσωπικό τους διαφημιστή, έτσι σήμερα οι περισσότεροι νέοι προσπαθούνε να ζήσουν τη ζωή κάποιου άλλου, πιθανός κάποιου τραγουδιστή ή κάποιας τηλεοπτικής διασημότητας που θαυμάζουν, θεωρώντας έτσι ότι είναι κοινωνικά αποδεκτοί ή και πρωτοπόροι ανάμεσα στη γενιά τους μίας και ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο όχλο.

Δυστυχώς όμως η αλλοτρίωση της προσωπικότητας τους, τους μετέτρεψε ήδη σε άλλον ένα μαζάνθρωπο διάσωτει της καθεστηκυίας τάξης, μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως τραβηγμένο ωστόσο θεωρώ ότι είναι η αρχή του τέλους της ατομικότητας και της προσωπικής ελευθερίας κάθε ατόμου, καθώς η αμφισβήτηση των κοινωνικών ρόλων και των προτύπων που προωθούνται είναι μία σημαντική αρχικά πράξη αμφισβήτησης του ίδιου του κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου που μπορεί να φέρει πολλούς ανθρώπους στην αντίπερα όχθη.

Οι στόχοι τους είναι καθαρά υλικοί, σίγουρα τα χρήματα αποτελούν μια θεμελιώδη και απαραβίαστη επιθυμίας που χωρίς αυτήν –κακά τα ψέματα- δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν οι υπόλοιπες ανάγκες, κυρίως τα όνειρα τους βρίσκονται μεταξύ κάποιου παραθαλάσσιου εξοχικού και ενός γρήγορου αστραφτερού αμαξιού, συνήθως οι περισσότεροι αποζητούν μία όμορφη γυναίκα και μερικές ερωμένες που θα τους υπηρετούν γιατί είναι άντρες και σύμφωνα με τα κοινωνικά στερεότυπα ο άντρας φέρνει τα λεφτάς στο σπίτι και από τη φύση του είναι ανώτερος, έτσι η γυναίκα θα πρέπει να υποτάσσεται για χάρη του αυτοκινήτου και του σκάφους.

Κάποιοι βέβαια δεν έχουν τόσο μεγάλες αξιώσεις, αλλά πάλι το μικρόβιο της υιοθέτησης ρόλων τους καταλαμβάνει, χάρις την εικόνα που πρέπει να διατηρήσουν στον κοινωνικό τους περίγυρο, γι αυτό το λόγο  θα καταναλώσουν τα χρήματα τους διαμορφώνοντας τον εαυτό τους έτσι όπως πρέπει γι αυτούς και όσο ποιο ακριβό το κοινωνικό τους status τόση περισσότερη προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλουν, όχι μόνο σε προσωπικά αγαθά όπως ρούχα, κολόνιες, αρώματα κτλπ αλλά και σε άλλα όπως ταινίες μουσική γκάτζετ….άλλωστε για να δείχνουν οι άνθρωποι πλέον καλλιεργημένοι και πνευματώδεις αρκεί ένα αυτοκίνητο, ένα χρυσό ρολόι, ένα ακριβό πουκάμισο και μερικά κατοστάρικα.     

Άλλωστε η ρηχή μιας κοινωνία δεν αποζητά τίποτα παραπάνω παρά μόνο ανθρώπους που μπορούν να λειτουργούν μέσα στα στενά όρια που τους θέτουν, υιοθετώντας ο καθένας από αυτούς ένα ρόλο που θα πρέπει να υποδυθεί μπροστά στο τεράστιο κοινό για όλη του τη ζωή, αυτό είναι όμως και το βαθύτερο νόημα της σημερινής μας «ελευθερίας», να μπορούμε  να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά και ένα λινό πουκάμισο.